imaxinaba, sería desconcertante pero animada. Saltou ao chanzo e penetrou naquela
vella máquina.
________
Unha nova mentalidade xermolaba no seu interior. Con dezaseis anos todo era
normal e pracenteiro, até que, dunha labazada, a realidade adolescente chegou aos seus
ollos con bastante retardo. A pesar de ser independente dese mundo, non podía deixar
de sufrir. Sufrir por non querer seguir os seus preceptos. Que máis tiña ser ou non, como
todas e todos querían ser e querían que for? Pero moverse pola súa propia vontade, en
grande parte determinada por esa sociedade, non facía máis que provocar o
afastamento lixeiro da xente, á vez que se achegaba a eles.
Xente que ía e viña, allea á elección do propio raciocinio. Agora, coa nova forma
de ver o mundo crecendo no seu interior, parecía poder escoller á súa libre vontade.
Pero, sorpresa! A xente seguía a escoller as relacións, sen contar coa súa propia opinión.
E así comezou todo.
Cara finais dese ano, con dezaseis anos, tres meses e quince días ás súas costas,
notou a presenza daquela rapaza, que intentaba ser o menos vista posíbel. Esquiva e
inqueda. O primeiro que viu dela foron as súas chaves, unha pendurada a modo de
colgante, dun simple cordón e outra na orella, como se for un pendente. O misterio da
súa forma de comportarse levouno a interesarse máis do normal por aquela compañeira.
Saíron da pequena sala de ensaios que pechaba tódolos personaxes e emocións finxidas,
agardando ser liberadas, outra vez, unha semana despois.
Casualidades leváronos a atoparse fóra do horario e fóra do lugar habituais.
Charla rápida, intercambio de números móbiles e correos electrónicos, sorrisos e cor
vermella na cara dela. Fin dese día na mente del.
Longas horas de charlas dixitais. Ir e vir de música, títulos de libros e películas,
opinións, críticas. O mundo, a sociedade, a política, o medio ambiente, e teatro. Todo o
tratábel foi tocado en cuestión de semanas. Unha soa quedada fóra do estipulado.
Charla, café e unha intrusa que vetaba os paseos e as conversas que realmente eles
querían ter.
Quedan nove meses para a fin deste capítulo.
Na última noite do calendario, con só dúas estrelas azuis no firmamento,
esqueceron todo e falaron do que antes non puideran. Bicos e abrazos en parte
prohibidos. Terra na roupa. Baixo unha árbore que resistía no último baluarte entre as
máquinas que arrincaran aos seus irmáns falaron do que lles pasara pola cabeza e non
puideran dicir e deixáronse levar, outra vez. E ao día seguinte tocarían as explicacións á
outra intrusa.
Todo transcorreu de forma moito máis fácil do que pensaran. A intrusa
entendeuno e a nova relación puido ser libre, por fin, tras meses de charlas esquivas do
tema central.
Agora a nova parella era libre de facer o que lle vira en gana. Entenderon a súa
relación como algo máis que un pouco de sexo e carantoñas de neno e nena de dezaseis
anos. Ao fin atoparan a alma xemelga, media laranxa do outro. E esa alma xemelga era,
precisamente, a que non cría en medias laranxas nin relacións complicadas, pechadas e
cheas de problemas e matices. Ambos buscaban algo máis simple; compartir domingos
de fotos no bosque, noites de fogueiras na praia e liberdade total, independencia. Amor?
Quizais, mais o ir e vir de cada un, as relacións con outras persoas, da índole que for,
non as determinaba o amor, entendido tal e como o conxunto o herdou do cristianismo.
--
Aínda que non sexa tempo delas, inspiran.
