A tía Joaquina subiu o último chanzo cara a torre dende a que se divisaba o mar, cor azul… Azul que? Á luz da lúa (co vestido vermello vaporoso que a acompañara durante anos) berrou, berrou ao ceo, e berrou paseniño cara dentro de si mesma, cara o seu ventre, magoado e ennegrecido polos golpes que agora non tiña nin forzas a repetir.
Alí ficou ela con esa última foto de familia, co seu vestido cor da sangue e o mar, en contraste, de cor azul. Azul que?
Mentres, no xardín de embaixo, pacía aquela cabra con eses ollos cunha cor tan estraña que mesmo parecían alumear. Dunha cor azul… Azul do mal do Salnés. Que azul? E, na Casa da Raposa, as mulleres desleais a si mesmas bailaban para expiar os pecados que contra elas cometeran. Berraban para perdoarse. Arrincaban o pelo para se desculpar con elas mesmas. Choraban para redimirse.
E a tía Joaquina ouveaba, tiraba do pelo e choraba porque o froito do seu ventre morrera había anos e había anos que xa non había amor nin carne dentro dela que puidese enxendrar máis nada. E non había nada, máis nada.
Subiu o último chanzo e viu a cabra pacer. A cabra mastigando no índigo. E o mar, e os ollos da cabra e o vómito que da boca da tía Joaquina comezaba a escorregar agora tiñan cor, tiñan nome. Azul índigo.
E a puta descubriu que levaba anos co refaixo húmido.
