A rendición como resposta de Azaña, a rendición de Bono.

O día 18 presentábase no Congreso un texto sobre o 75º aniversario do inicio da Guerra Civil.

Os grupos parlamentares de esquerdas (IU, BNG, ERC, entre moitos outros) en conxunto con tódalas asociacións pola memoria histórica, pola non impunidade do franquismo, etc, crearon un texto entre todos condenando o golpe, a guerra e a represión, así como a propia ditadura.

Bono, como presidente do Congreso ofreceuse a redactar e presentar o texto final.

Onte, levouse á cámara o texto de Bono, sen que se consultase antes aos "pre-redactores". Antes de subir á votación, Llamazares preguntoulle en ton case irónico (pola resposta positiva presumíbel) "Aún que no hemos visto el texto, ¿por lo menos se condenará el franquismo?". "No" dixo o presidente da Cámara baixa.

Ás 19.30h presentouse o texto máis vergoñento, noxento e penoso da historia do PSOE no Parlamento (se cabe, máis penoso que as centos de medidas anti-socialistas e anti-obreiras do partido que se autodefine como tal).

Ás 19.30 horas PP e PSOE aplaudían un texto que non valorou positivamente o goberno da República (os alicerces do actual PSOE), nin valorou negativamente un golpe de Estado que deixou case duascentas mil vítimas, a meirande parte abandonadas coma cadáveres de cans rabiosos no medio dos montes, ou no fondo dos mares.

Así, 75 anos e unhas horas despois do alzamento nacional, o PSOE, de cuxas filas desapareceron, por "criminales contrarios a España; una, grande y libre", ducias de miles de militantes, non condena o rapto, asasinato e enterramento dos seus propios "camaradas".

Onte, o PSOE deu un paso máis na indignidade que arrastra dende que, no 35 non quixo afianzar a República Federal sendo, en grande parte responsábel de que o estado español se convertese na nación podre franquista.

Pablo Iglesias retórcese na súa tumba. Marx chora -unha vez máis- sangue. Entanto, Bernstein ri, as dereitas gozan do seu aliado, que non son máis que a mesma cara da mesma moeda.

E, noutro entanto, Bono cuspe sobre a memoria -a súa, a do seu partido, a de Hespaña, a do actual Estado e a das nacións que sufrimos a deslealdade da Frente Popular do 35).

Parabéns ás e aos socialistas.

Normal.

- Por lo menos eres sincero. Es lo que valoro de ti. Eso y que seas una persona normal. Es le mejor piropo que nadie te echará jamás.

-Sen dúbida!

-En más de una ocasion he dicho; no me gusta sólo porque sea guapo, simpático bla, bla, bla... Si no que me gusta porque es la persona más normal que conocí nunca.

--

Se falan da fermosura, da cor dos meus ollos, cando me chaman "demasiado maduro para a túa idade" ou "sorprendentemente interesante"...

E non saben que, en realidade, ansío que me digan que son normal.

Los ojos de Julia (2010) Guillem Morales

Para abrir a caixa do filme atopamos a unha Belén Rueda no seu máis patético papel -despois de morrer baixo as rodas dun guionista ebrio, como nai de familia numerosa, claro-. Sorte que no minuto segundo a personaxe cólgase e afoga, final feliz. Pero tranquilidade, a señora Rueda, aparte de exercer o papel que compón o leitmotiv –ao puro estilo de Eugen Ionescu- é a protagonista de toda a fita.

Xa coa súa característica melena rubia e longa, Belén Rueda quixo aportarnos pouco máis que nada, xunto co seu compañeiro de reparto Lluís Homar. Ambos deciden darlle ao filme unha montaña rusa de calidade actoral (e agora non hai escusa ou mellora na dobraxe, señores), con momentos nos que eles fan augas como intérpretes e outros na que o guión lles pon a auga ao pescozo.

>Se xa a viches< A que ven o enfado de Isaac cando entra no aparcadoiro a polas gravacións de seguridade? Culpa do actor, do guión… ou perderon a folla de cámara?

Excelentemente ambientado, iso si, e cuns decorados soberbios (El Orfanato, Los Otros…?), exquisito traballo dun bo ambientador e recollido por un director, que noutras outras cousas non, pero que ten unha visión dos encadres lixeiramente orixinal. Todo isto recolle unha trama tan inestábel como a luz das velas, que en certos momentos danos pistas para parvos (IVÁN, reza o primeirísimo plano do uniforme dun descoñecido), e noutros intres sorprendémonos pensando “era el!”.

Tecnicamente está resolta á perfección; iluminación ben aproveitada, cos seus xogos de sombras máis que interesantes. Usos de cámara subxectiva ben logrados, que fan que sexamos Julia desexando e non podendo ver. Unha discretísima banda sonora, que nin sorprende nin decepciona, simplemente “pasa”. E, por último unha idea orixinal e grimosa á par que potencialmente boa.

Erros? Confiármonos en producións españolas (e “españolas”) de éxito (e “éxito”) como El Orfanato ou Los Otros, que nos levan á mesma casa da avoa, con ese rancio papel de parede, lámpadas sesenteiras e unha Belén Rueda que non é máis que a versión cañí dos “saltos-sustos” patentados en australia.

Máis erros? A metade parte da equipa técnica e artística. Os primeiros por non saber levar un raccord coherente, crear un guión endeble que a segunda parte do erro se empeñou en facer peor. Demostrado queda que; nin Guillem Morales tivo o necesario para dicir “así non!” nin Rueda debe volver dobrarse a si mesma.

Unha composición final ao estilo de Zimabue, co seu Cristo na cruz da paso a un “closing theme” do máis emotivo, sofisticado, emocionante e precioso -léase, obviamente, en ton de sorna-. Iso si, o título do filme está ao final do mesmo. Sorpresa!