Todo está planificado, apuntado en post-it, cada horario de chegada de tren, co seu correspondente bus. Días e horas partidos, para aproveitar cada momento. Na cabeza non colle outra cousa que o que hai encadrado. Lugares, reservas de hotel e restaurante. Billetes de barco.
Ás veces cambian os plans de viaxe. Que máis ten?
É doado retomar outros, moitas veces máis estraños, en praias descoñecidas, pisos ocupados.
--
Ás veces as relacións cambian. De súpeto, sen que ninguén o decida.
Todo está prexulgado, imaxinado na mente, cada diálogo, coa súa correspondente reacción. Días e horas para quedar, cafés en branco e negro. Na cabeza non colle outra cousa que o futuro. Persoas, lugares, proxectos. Roles estraños dentro e fóra do fogar provisional. Tarxetas de visita.
Ás veces cambian as relacións da xente. Que máis ten?
É doado deixarse levar e vivir unha serial de TV. O duro é ir de reaccionario e dicir non.
Non vou vivir neste guión telenovelesco no que os contratempos máis ananos se converten no drama máis grande. Non me preocuparei por cousas tan banais, que a mente [esa única que parecemos querer conformar todxs] nos impón.
Eu vou vivir a vida que eu considere mellor, deixando á marxe cánones [cristiano]caducos, perocupándome polo real. Pensarei, chorarei e berrarei. Non deixarei de ser reaccionario cada milésima de cada segundo en contra do que non vale. Se cada quince segundos morre un neno (non se contan adultos) por falta de auga (non se contan enfermidades/guerras)... síntoo, non vou vivir no meu drama improvisado, ao máis puro estilo da televisión desta época. Non podo pensar en que me viras a cara, cando a humanidade lle vira as costas, de contínuo, ás súas irmáns e irmás.
Pois, señoras, señores... Si, vou de reaccionario.
